Toen ik nog kon lachen... Het begin van Mt. Hibok Hibok, de vulkaanbeklimming die we duidelijk onderschat hadden |
Opladen aan de zonnepanelen die normaal gebruikt worden om de activiteit van de vulkaan te meten |
Eindelijk op de top van de 1400 meter hoge berg/ vulkaan. Een komkommer heeft nog nooit zoveel gesmaakt, want dat was nog het enige 'sap' die we nog overhadden. |
De krater van Hibok Hibok, de laatste actieve vulkaan in Camiguin. Jammer dat het meer droog stond, want verfrissing konden we wel gebruiken na een 5 uur durende klim om de top te bereiken. |
Een overwinning was het zeker, maar het 'onvergetelijke uitzicht' die mijn reisgids omschreef hebben we jammergenoeg niet kunnen zien.. |
Enigmata tree house, onze eerst slaapplek. |
White island, het eiland die nog net op tijd ontdekt werd door de Filipino's terwijl de Japanners al het (dure) witte zand aan het wegzuigen waren. |
Het bestaat dus werkelijk enkel uit wit zand, en een paar parasollen dat je kunt huren omdat er nergens schaduw is. |
Eva en ik bij onze beste vriend, Mt. Hibok Hibok |
Mantigue eiland. |
Eva die een beetje schrik kreeg van de gigantische vissen en dan maar via het vlot in het water keek |
Sunken cemetery door een vulkaanuitbarsting in 1870. |